head> BekkenOrgaanVerzakking: Een verhaal van twee heren.
Een verhaal van twee heren.

zaterdag, november 25, 2006

Een verhaal van twee heren.



Om een grote Olietankschip te laten draaien is soms makelijker dan opvattingen in de geneeskunde te veranderen!

In de analen van vaginale chirurgie, en meer specifiek in die van de blaasprolaps chirurgie, is zo 'n voorbeeld vastgelegd.

Het begint in 1909 met tegenstrijdige opinies van twee heren in de Amerikaanse wereld van gynaecologie: de een was minder prominent als de ander en uiteraard zijn van de meer prominente heer de gedachtegangen en voorstellen geaccepteerd. Ongelukkig lijkt dit na 90 jaar dat dit de verkeerde opinie was!
En dit is waar de draai van het schip in beeld komt.

In 1909 verscheen er 'n artikel (zelfs naar huidige standaard, 'n uitstekend artikel) in de JAMA ( Journal of the American Medical Association) van 'n zekere George R White - wie en wat hij was, is moeilijk bepaalbaar ( als je via Google op het internet zoekt, dan krijgt men alleen verwijzing na 'n andere George die in the White House woont!).
In het artikel wordt de schade die leidt tot een uiteindelijke blaasverzakking in de vagina beschreven aan de hand van scheuren die langs de bekkenrand plaatsvinden; de verzakking is centraal tussen de blaas en voorste vaginale wand. Hij verklaart op 'n duidelijke manier waarom de pogingen om de blaasverzakking chirurgie toe te passen, faalt.
Als daar niet direct tot het gebied waar die scheuren ( aan die bekkenzijwand langs de blaas) opengemaakt wordt en de scheuren daar hersteld worden, zal die verzakking alleen tijdelijk verbeteren. Hij stelt dus die gedachte van "site specific repairs" voor.

In 1911 herhaalt hij zijn gedachten tijdens een lezing en wordt dit ook in 1912 gerapporteerd aan zijn tijdgenoten.

In 1912 komt de gedachten van 'n zekere heer Howard A. Kelly echter op de voorgrond. Hij beschrijft dat de blaas uitzakking in de vagina het gevolg is van rekking van het ondersteunende laag fibreus weefsel tussen de blaas en de vagina en dat men de weefsellaag nauwer moet trekken ( bijna zoals de pijlnaad van 'n rok) en dit zal de blaas weer wegdrukken vanuit zijn verzakte positie en ,ziedaar: probleem opgelost!
Hij noemt de hechtingen die hij innaait de "Kelly steek".

Deze heer was prominent: hij was erg christelijk ingesteld, hij was de eerste hoogleraar in gynaecologie bij een van die top universiteiten en hij is degene die het eerste gynaecologie handboek geschreven heeft. Als je via Google vraagt, wie is Howard A Kelly, zijn daar heel wat toegiften over hem!

Deze vorm van blaasverzakking herstel is ongelukkig de grondslag geweest voor de vaginale chirurgie van de volgende 90 jaar; tot vandaag toe zal iedere gynaecoloog weten wat de Kelly steek is.
In 1976 zijn de eerste stemmen opgekomen tegen de centrale hechting van 'n blaasverzakking (Cullen Richardson) .

In de laat 80 er jaren, toen met de laparoscoop toegang verkregen werd tot de bekkenwand en onder het heldere licht van de laparoscoop de scheuren zoals die door White beschreven zijn, gezien werd, riep dit verdere discussie op.
Met de verbeterde technieken van laparoscopische chirurgie in de laat 90 er jaren en met de draai van de eeuw zijn de scheuren gehecht.
Ongelukkig was het resultaat echter net zo zwak als wat met de voorwand plastiek van vroeger verkregen werd.

Als men aanvaardt dat een prolaps 'n type breuk is wat plaatsvindt in die vagina, en gezien de zwakke resultaten die chirurgie bereikt met herstel waar geen vreemd weefsel/materiaal wordt ingebracht, dan beseft men dat men niet alleen op de patiënt zijn eigen weefsel ( wat uiteraard verzwakt is en daarom uitgezakt is in de eerste plek) kan vertrouwen: dit is de gedachte achter het gebruik van "meshes". Doordat synthetische mesh ingebracht wordt, is bijvoorbeeld het resultaat van buikbreuk operaties met 50- 75 % verbeterd.

De vaginale chirurg staat dus vandaag voor de uitdaging: maak de vaginale breuk open tot op de bron van de verzakking en dan moet een of ander vorm van mesh ingebracht worden als deel van het "site specific" herstel.

Met dank, kan men bijna stellen, aan de heer Kelly, lopen wij zo 90 jaar achter.

Door het werk van de pioniers zijn er andere mogelijkheden en zijn wij het aan de patiënt verschuldigd om deze te gebruiken.

Hoe en wat zal die toekomst ons leren.
BEKKENBODEM OPERATIES en U naar boven
thinkarete - where you go to grow
ANDRI
email andrinieuwoudt